TONGEREN ( fr. TONGRES) - przed podbojem przez Rzymian teren, na którym leży dziś Tongeren zamieszkiwany był przez belgijskie plemię Eburonów. Cechowała je wielka waleczność i odwaga, co było na pewno powodem do dumy, ale także przyczyniło się do całkowitej zagłady Eburonów. Był rok 54 p.n.e kiedy to miała miejsce kompania Juliusza Cezara. Jego legiony próbowały podporządkować Rzymowi dzikie plemiona zamieszkujące te tereny. Eburonowi dowodzeni przez wodza Ambrioixa stawili zaciekły opór wojskom cezara. Rozbili w pył cały legion rzymski w okolicy miejsca zwanego Atuatuca. Zwycięstwo jednak okazało się krótkotrwałe. W odwecie za tą porażkę, z rozkazu Cezara, następne legiony wymordowały  całe plemię Eburonów.  Później gdy za czasów Cesarza Augusta ( 27 p.n.e - 14 n.e ) w okolicy osiedliły się germańskie plemiona Tungrów, miasto przyjęło nazwę Atuatuca Tungrorum. Było ono położone na drodze łączącej Kolonię z Bavoy. Dzięki żyznym glebom i wymianie handlowej z resztą Cesarstwa miasto zaczęło rosnąć w siłę. Z tego powodu , że Atuatuca Tungrorum było jednym z największych centrów administracyjnych i militarnych w I wieku było narażone na częste  ataki. W 70 roku n.e zostało spalone podczas oblężenia. W II wieku n.e Rzymianie wybudowali wokół miasta  mury obronne. Ich wymiary były imponujące,  4544 metry długości był to około 500 metrów dłuższy mur niż ten okalający Kolonię. Grubość od 2,1 - 2,5 m. Zbudowano go z kamienia związanego zaprawą. W murze znajdowały się okrągłe wieże o średnicy 9 metrów. Podejścia do fortyfikacji były bronione przez system rowów. Kilka bram broniło wejść do miasta, co najmniej jedna miała podwójne arkady i była chroniona przez dwie prostokątne wieże. Część tych murów przetrwała do dziś. W IV wieku n.e Tongeren stało się jednym z pierwszych miejsc w Europie północnej centrów Chrześcijaństwa. Kościołowi przewodniczył tutaj Święty Serwacy, biskup Tongeren, potem Maastricht. Nowe mury były znacznie mniejsze niż te z II wieku. Miały jednak grubszą ścianę niż wcześniejszy. Został on wyposażony w większą liczbę wież, nawet przeszło sto, umieszczonych w odległości 20 metrów od siebie. Dojście do muru nie było już bronione przez rowy.
W 451 roku n.e miasto zostało zniszczone przez Hunów, którymi dowodził legendarny Attilla. Ich śladem podążału plemiona germańskie, które  niszczyły, plądrowały, a potem osiedlały się wzdłuż rzymskiego imperium. Rola jaką we  wczesnym średniowieczu odgrywało Tongeren nie jest do końca jasna, pomimo rzadkich znalezisk z okresu Merowingów ( V - VII wieku n.e). Dopiero w następnym okresie Karolingów miasto odżywa historycznie. W roku 881 n.e najeżdżają je Wikingowie. Budowa istniejącej do dziś Bazyliki Naszej Pani rozpoczęła się na początku XIII wieku. W tym czasie wzniesiono też nowe mury obronne, ratusz miejski, kilka kościołów i klasztorów, w tym także klasztor beginek. Miasto stało się jednym z najważniejszych miast diecezji Liege. Od tego czasu zaczęło się rozwijać i przyciągać kupców i rzemieślników. W 1677 roku Tongeren zostało spalone przez wojska Ludwika XIV. Po tych  wydarzeniach z trudem zostało odbudowane. Dopiero po 1830 roku nastąpiło ponowne ożywienie.