|
vertical divider
Windy rzeczne rozmieszczone na krótkim odcinku głównego kanału, w dorzeczu rzek: Moza i Skalda, w pobliżu miejscowości La Louviere, w uprzemysłowionym regionie Hainaut. Te cztery windy rzeczne, razem z kanałem, stanowią doskonale zachowany przykład XIX wiecznego przemysłowego krajobrazu. Są również świadectwem apogeum rozwoju inżynierii hydraulicznej w XIX wieku.
|
photo PM
|
photo PM
|
photo PM
|
"Industrial monuments of the highest quality"
At the turn of the 19th and 20th centuries, nine elevators were built. The only ones that operate to this day are four lifts from the Canal du Center. In addition to elevators, you can also admire many interesting buildings, such as: locks, rotating bridges, drawbridges, power station rooms, especially at elevators no. 2 and 3. In the 1998 year, lifts have been included in the UNESCO World Heritage list as "top quality industrial monuments".
Zasada działania: Winda numer I na odcinku Houdeng-Goengies składa się z dwóch mobilnych przedziałów, z których każdy wspierany jest przez pojedynczy hydrauliczny tłok, który połączony jest z rurą w taki sposób, że kiedy jeden przedział jest na górze zatoki, drugi znajduje się na dole. Kiedy jeden przedział opuszcza się w rezultacie wprowadzenia wody ze znajdującej się powyżej rzeki, drugi przedział zaczyna się podnosić.
Windy numer 2 (Houdeng-Aimeries), nr 3 (Bracquegnies) i nr 4 (Thieu) zostały zbudowane trzynaście lat później niż winda nr 1 i posiadają kilka modyfikacji, które miały ułatwić działanie. Jednak podstawa działania pozostała taka sama. Modyfikacji uległy jedynie; sposób sterowania, hydrauliczny tłok oraz bramy.
Windy numer 2 (Houdeng-Aimeries), nr 3 (Bracquegnies) i nr 4 (Thieu) zostały zbudowane trzynaście lat później niż winda nr 1 i posiadają kilka modyfikacji, które miały ułatwić działanie. Jednak podstawa działania pozostała taka sama. Modyfikacji uległy jedynie; sposób sterowania, hydrauliczny tłok oraz bramy.
Historia powstania: Obszar Hainaut nie miał naturalnie rozwiniętej sieci rzek, co stwarzało problemy z transportem węgla odkrytego w regionie Borinage i w okolicach Charleroi pod koniec XII wieku. Ponieważ tereny te nie posiadały w owym czasie wystarczającej ilości dróg, węgiel transportowano na plecach mężczyzn do brzegu rzeki Haine i przewożono w małych łodziach. W XIX wieku węgiel stanowił podstawowy materiał dla rozwijającego się przemysłu. Pojawiły się jednak problemy z jego szybkim transportem.
Kanał Charleroi-Brussels został ukończony w 1832 roku, a odcinki Houdeng i Mariemont, które odgrywały ważną rolę w rozwoju Canal du Centre ukończono w 1839 roku. Cesarski dekret Napoleona I z 1807 roku nakazywał stworzenie kanału pomiędzy Mons i Condé. Działania te ukończono w 1818 roku. Kanał z Saint-Quentin ukończono w tym samym roku. Zagłębie Borinage było teraz połączone bezpośrednio z Paryżem.
Kanał Charleroi-Brussels został ukończony w 1832 roku, a odcinki Houdeng i Mariemont, które odgrywały ważną rolę w rozwoju Canal du Centre ukończono w 1839 roku. Cesarski dekret Napoleona I z 1807 roku nakazywał stworzenie kanału pomiędzy Mons i Condé. Działania te ukończono w 1818 roku. Kanał z Saint-Quentin ukończono w tym samym roku. Zagłębie Borinage było teraz połączone bezpośrednio z Paryżem.
Brakowało tylko jednego elementu w tej sieci kanałów. Mianowicie połączenia rzek Skaldy i Mozy, kanału między Mons i Charleroi. W 1810 roku Napoleon I oficjalnie zatwierdził wniosek konstrukcji projektu zwanego Canal du Centre. Rząd Belgii prowadził badania mające na celu rozwiązanie dwóch głównych technicznych problemów. Małej ilości wody oraz dużej różnicy poziomów (89,46 m). Główny problem leżał w górnej części kanału, w dolinie Thiriau. Zdecydowano, że na odcinkach, na których występuje różnica poziomu lepiej zastosować windy niż tamy podnoszące stan wody. Podjęto decyzję o zastosowaniu wind, których twórcą był angielski inżynier Edwin Clark.
The first lift was supposed to be the solution for closing the differences in the levels of 15,40 m, the remaining three 16,93 m. The first lift in the Houdeng-Goegnies section was ready in April 1888 year. On 4 June of the same year King Leopold II appeared at the inauguration of the opening. The 14-kilometers section from Mons to Thieu was completed in the 1892 year.
Eventually, the du Cente channel was opened in August 1917. In 1957, it was decided to allow the entire du Center canal for ships carrying up to 1350 tonnes of cargo. A new route from Mons to Havré was dug. This meant that the section of the Canal du Center for ships of displacement up to 300 tons, where there are four elevators on the UNESCO list of heritage, became unnecessary.
Some solutions for this section were discussed, such as: commercial use, complete obliteration and filling of various sections with a form of maintenance. Eventually, financial restrictions meant that it was decided to allocate this section of the canal for recreational purposes. This project received many awards in the eighties and nineties.
Eventually, the du Cente channel was opened in August 1917. In 1957, it was decided to allow the entire du Center canal for ships carrying up to 1350 tonnes of cargo. A new route from Mons to Havré was dug. This meant that the section of the Canal du Center for ships of displacement up to 300 tons, where there are four elevators on the UNESCO list of heritage, became unnecessary.
Some solutions for this section were discussed, such as: commercial use, complete obliteration and filling of various sections with a form of maintenance. Eventually, financial restrictions meant that it was decided to allocate this section of the canal for recreational purposes. This project received many awards in the eighties and nineties.