Rynek Główny |
Vertical Divider
Jego przepych świadczy o znaczeniu, jakie miała Bruksela wśród kupieckich miast północnej Europy. Pierwsza wzmianka o La Grand Place pochodzi z początku XII wieku. W 1695 roku to serce średniowiecznej Brukseli zostało zniszczone podczas trzydniowego bombardowania, jakiego dokonały wojska Ludwika XIV. Dzisiejszy rynek jest dokładnym odbiciem tego sprzed bombardowania. Dzięki władzom Brukseli, które zdecydowały o przywróceniu miastu dawnego wyglądu, a nie o odbudowie w nowoczesnym stylu, dziś możemy podziwiać piękno zabudowy sprzed wieków.
|
La Grand Place jest wybitnym przykładem eklektycznego łączenia stylów architektonicznych i artystycznych, które charakteryzują kulturę tego regionu. Na przestrzeni wieków rynek zachował swój kształt oraz charakterystyczne cechy gotyckie i barokowe. Wszelkie prace konserwatorskie, od XIX wieku, prowadzone były z wielką dbałością o zachowanie oryginalnego wyglądu odnawianych budynków. Wyjątkowy urok La Grand Place oraz dbałość o jego historyczny wygląd spowodował, że w grudniu 1998 roku został on wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
We wczesnym średniowieczu służył jako rynek, ale gdy w 1444 roku zbudowano ratusz, stał się sercem Brukseli. Współzawodniczące cechy handlarzy suknem i materiałami pasmanteryjnymi, kuszników, bednarzy, stolarzy meblowych, browarników i flisaków stawiały tutaj swoiste symbole swojej pozycji, zdobne w złociste fasady, ślimakowe szczyty i wymyślne posągi.
We wczesnym średniowieczu służył jako rynek, ale gdy w 1444 roku zbudowano ratusz, stał się sercem Brukseli. Współzawodniczące cechy handlarzy suknem i materiałami pasmanteryjnymi, kuszników, bednarzy, stolarzy meblowych, browarników i flisaków stawiały tutaj swoiste symbole swojej pozycji, zdobne w złociste fasady, ślimakowe szczyty i wymyślne posągi.
W wąskich, zatłoczonych uliczkach skrywają się urocze knajpki i restauracje, serwujące dania charakterystyczne dla tego regionu. Jednym z najwspanialszych zabytków przy La Grand Plac jest bez wątpienia Ratusz Miejski (Hôtel de Ville).
Hotel de Ville |
Vertical Divider
to jeden z najpiękniejszych ratuszy w Europie. Od XV wieku góruje nad rynkiem Brukseli. Jeszcze wiek wcześniej na jego miejscu stały drewniane domki i karczmy. Kiedy bogactwo i znaczenie Brukseli w średniowiecznej Europie systematycznie rosło, pojawiła się potrzeba budowy ratusza, nowej siedziby władz miasta. Opracowanie projektu i jego wykonanie powierzono Jacquesowi van Thienenowi. Prace rozpoczęto w 1402 roku. W tym okresie wybudowano mały ratusz (lewe skrzydło obecnego gmachu). W 1444 roku rozpoczęto budowę prawego skrzydła, którą zakończono pięć lat później. W roku 1454 wybudowano nową dzwonnicę. Autorem projektu był wspaniały architekt Jan van Ruysbroeck.
|
Powstała strzelista, wysoka na 97 metrów wieża. Na jej szczyt prowadzi 420 schodów. Zdobi ją pozłacany posąg patrona Brukseli, św. Michała, walczącego z diabłem. 203 statuetki zdobiące ratusz dodano podczas restauracji przeprowadzonej w 1840 roku. Przedstawiają one postaci księżnych i książąt Brabancji panujących w latach 580-1564. Współcześnie ratusz jest siedzibą burmistrza miasta. Wnętrze można zwiedzać z przewodnikiem. Na pierwszym piętrze zwraca uwagę Sala Rady, w której odbywały się posiedzenia brukselskich cechów. Można tutaj podziwiać najsławniejsze brukselskie arrasy z XV, XVI i XVII wieku. W samym środku ratuszowego dziedzińca znajduje się punkt zero, od którego mierzy się wszystkie odległości w Belgi.
Na rynku znajduje się wiele zabytkowych budynków, z których każdy ma do opowiedzenia jakąś historię. Pod numerem pierwszym stoi Roi d'Espagne, siedziba cechu piekarzy. Jego nazwa pochodzi od hiszpańskiego imperatora Karola II, którego popiersie widnieje na fasadzie budynku. Przynależność do cechu piekarzy potwierdza umieszczona na balustradzie alegoria Siły, Ognia, Wody, Wiatru, Zboża i Rozwagi. Stara, cechowa sentencja mówi, że aby uzyskać idealny bochen chleba, niezbędne jest współdziałanie tych sześciu czynników. Budynek powstał w 1697 roku. Nad jego wejściem widnieje postać św. Auberta, patrona piekarzy. Budynek wieńczy kopuła ze złotą statuą na szczycie. Współcześnie mieści się tutaj jedna z najpopularniejszych piwiarni Le Roy d'Espagne.
Pod numerami 2-3 znajdowała się siedziba cechu producentów świec. Budynek ten nosi nazwę Maison de la Brouette. Nad drzwiami można zauważyć złote taczki, którymi prawdopodobnie wożono parafinę. Na szczycie kamienicy stoi figura św. Gillesa, patrona cechu. Zamontowano ją w 1912 roku. Obecnie mieści się tutaj stylowa kawiarnia.
Domy o numerach 4 i 5 przetrwały bombardowanie z roku 1695, dlatego ich dolne fasady pozostały w niezmienionym kształcie. Budynek numer cztery nosi nazwę Maison du Sac i jest bogato zdobiony wspaniałymi ornamentami. Od 1444 roku mieściła się tutaj siedziba cechów cieśli i bednarzy. Interesujące są charakterystyczne podpory (pilastry i kariatydy), które przybierają kształty wykończenia drewnianych mebli. Górna część gmachu została odbudowana pod nadzorem Antoona Pastorany w stylu barokowym. Budynek numer pięć to Maison de la Louve, dawna siedziba cechu łuczników. Zbudowano go w 1690 roku według projektu Pietera Herboscha. Jest to wspaniały przykład połączenia elementów architektury rzymskiej i flamandzkiej. Nazwa budynku pochodzi od płaskorzeźby umieszczonej nad wejściem, przedstawiającej legendarną wilczycę karmiącą Romulusa i Remusa. Na poziomie drugiego piętra, pomiędzy oknami, widnieją alegoryczne posągi Prawdy, Kłamstwa, Pokoju i Niezgody. Na frontonie znajduje się płaskorzeźba Apollina strzelającego do pytona. Budynek zwieńczony jest wizerunkiem Feniksa, symbolu nieśmiertelności.
Pod numerami 2-3 znajdowała się siedziba cechu producentów świec. Budynek ten nosi nazwę Maison de la Brouette. Nad drzwiami można zauważyć złote taczki, którymi prawdopodobnie wożono parafinę. Na szczycie kamienicy stoi figura św. Gillesa, patrona cechu. Zamontowano ją w 1912 roku. Obecnie mieści się tutaj stylowa kawiarnia.
Domy o numerach 4 i 5 przetrwały bombardowanie z roku 1695, dlatego ich dolne fasady pozostały w niezmienionym kształcie. Budynek numer cztery nosi nazwę Maison du Sac i jest bogato zdobiony wspaniałymi ornamentami. Od 1444 roku mieściła się tutaj siedziba cechów cieśli i bednarzy. Interesujące są charakterystyczne podpory (pilastry i kariatydy), które przybierają kształty wykończenia drewnianych mebli. Górna część gmachu została odbudowana pod nadzorem Antoona Pastorany w stylu barokowym. Budynek numer pięć to Maison de la Louve, dawna siedziba cechu łuczników. Zbudowano go w 1690 roku według projektu Pietera Herboscha. Jest to wspaniały przykład połączenia elementów architektury rzymskiej i flamandzkiej. Nazwa budynku pochodzi od płaskorzeźby umieszczonej nad wejściem, przedstawiającej legendarną wilczycę karmiącą Romulusa i Remusa. Na poziomie drugiego piętra, pomiędzy oknami, widnieją alegoryczne posągi Prawdy, Kłamstwa, Pokoju i Niezgody. Na frontonie znajduje się płaskorzeźba Apollina strzelającego do pytona. Budynek zwieńczony jest wizerunkiem Feniksa, symbolu nieśmiertelności.
Maison du Cornet to budynek numer sześć. Od 1434 roku znajdowała się tutaj siedziba cechu flisaków. Jego obecny wygląd został zaprojektowany przez Antoon Pastorana, w 1697 roku. Jej fronton przypomina rufę statku. Na medalionie widnieje wizerunek monarchy hiszpańskiego, Karola V, a obok róża wiatrów, symbol żeglarzy.
Kamienica pod numerem siedem to Maison du Renard. Dawna siedziba cechu szmuklerzy (wytwórców pasmanterii). Obecny wygląd fasady jest dziełem Cornelle van Nerven i powstał w 1699 roku. Jest on wspaniałym przykładem flamandzkiego baroku, z widocznymi wpływami Ludwika XIV. Nazwa budynku pochodzi od widniejącego nad wejściem posągu złotego lisa. Powyżej umieszczono bogate płaskorzeźby cherubinków, którym towarzyszą wyroby pasmanteryjne. Na wysokości drugiego piętra znajduje się alegoria Sprawiedliwości w towarzystwie czterech posągów symbolizujących kontynenty. U zwieńczenia budynku widnieje figura św. Mikołaja, patrona cechu.
Kamienica pod numerem siedem to Maison du Renard. Dawna siedziba cechu szmuklerzy (wytwórców pasmanterii). Obecny wygląd fasady jest dziełem Cornelle van Nerven i powstał w 1699 roku. Jest on wspaniałym przykładem flamandzkiego baroku, z widocznymi wpływami Ludwika XIV. Nazwa budynku pochodzi od widniejącego nad wejściem posągu złotego lisa. Powyżej umieszczono bogate płaskorzeźby cherubinków, którym towarzyszą wyroby pasmanteryjne. Na wysokości drugiego piętra znajduje się alegoria Sprawiedliwości w towarzystwie czterech posągów symbolizujących kontynenty. U zwieńczenia budynku widnieje figura św. Mikołaja, patrona cechu.
Numer osiem nosi najmniejsza kamienica na rynku, Maison de l'Etoile. Pierwsza wzmianka o budynku pochodzi z XIII wieku. Wtedy to pełnił on funkcję siedziby reprezentanta królewskiego, a potem magistratu. Pod arkadami budynku znajduje się pomnik konającego radcy brukselskiego Everaerda t'Serclaesa, który napadnięty przez siepaczy Pana Gaasbeeka, zmarł w tym miejscu 31 marca 1388 roku. Według starej legendy, dotknięcie prawego ramienia bohatera gwarantuje szczęście i miłość w następnym roku. Obok, pod arkadami, znajduje się tablica pamiątkowa poświęcona merowi Brukseli, Charlesowi Bulsowi, któremu miasto zawdzięcza obecny kształt budynku.
Maison du Cygnes, czyli Dom pod Łabędziem, to numer 9. Budynek ten powstał w XV wieku. Wziął swą nazwę od umieszczonego nad wejściem potężnego posągu łabędzia z rozpostartymi skrzydłami. Początkowo mieścił się tutaj kabaret. W czasie oblężenia i ostrzału w 1695 roku budynek został zniszczony. Odbudowano go w stylu flamandzkiego baroku. W roku 1720 cech rzemieślników odkupił budynek, tworząc tu swoją siedzibę. Marks i Engels na parterze budynku napisali swoje słynne dzieło Manifest. W 1885 roku powstała tu Belgijska Parti Pracy. Współcześnie mieści się tutaj ekskluzywna restauracja.
Maison du Cygnes, czyli Dom pod Łabędziem, to numer 9. Budynek ten powstał w XV wieku. Wziął swą nazwę od umieszczonego nad wejściem potężnego posągu łabędzia z rozpostartymi skrzydłami. Początkowo mieścił się tutaj kabaret. W czasie oblężenia i ostrzału w 1695 roku budynek został zniszczony. Odbudowano go w stylu flamandzkiego baroku. W roku 1720 cech rzemieślników odkupił budynek, tworząc tu swoją siedzibę. Marks i Engels na parterze budynku napisali swoje słynne dzieło Manifest. W 1885 roku powstała tu Belgijska Parti Pracy. Współcześnie mieści się tutaj ekskluzywna restauracja.
Maison de l'Arbre d'Or powstał już w XV wieku jako budynek drewniany. Sto lat później został kupiony przez cech piwowarów, który do dziś jest jego właścicielem. W XVII wieku, według projektu Willema de Bruyna, powstał obecny kształt budynku. Nad frontonem kamienicy widnieje złota sylwetka z włócznią. To posąg Karola Lotaryńskiego, którym zastąpiono wcześniejszą figurę habsburskiego gubernatora miasta. W piwnicy budynku mieści się Muzeum Piwowarstwa (Musée des Brasseurs Belges).
Od wschodu stoi budynek z jednolitą ścienną fasadą, stwarzającą wrażenie, że to jedna kamienica. W średniowieczu istniał on jako zamek rodziny Meynaert. Jedna wspólna fasada dla domów cechowych o numerach 13-19 powstała po zniszczeniach z 1695 roku. Budynek nosi nazwę Maison des Ducs de Brabant. Na wąskich pilastrach umieszczono popiersia 19 książąt Brabancji. W budynku numer 15 mieścił się cech grabarzy, a pod 16 izba młynarzy, gdzie przez pewien czas mieszkał Wiktor Hugo. W budynku numer 17 mieści się cech producentów wózków.
Maison de Tailleurs pod numerami 24-25 to budynek z 1697 roku zaprojektowany, w stylu włoskiego baroku, przez architekta W. de Bruyna. Nad wejściem do budynku znajduje się popiersie św. Barbary, na samym szczycie fasady stoi kamienny posąg św. biskupa Bonifacego, patrona cechu.
Numery 26-27 to Maison de Pigeon, od 1553 roku siedziba cechu malarzy. Parter budynku wykonano w stylu gotyckim, a od pierwszego piętra widać elementy renesansowe. Wiktor Hugo schronił się tutaj, gdy musiał uciekać z Francji przed Napoleonem III. Stworzył tutaj nowelę Mały Napoleon. Pod numerem 28 powstała prywatna kamienica według projektu Jackoba Walkiersa, która zachowała się w oryginalnym kształcie do dnia dzisiejszego.
Maison de Tailleurs pod numerami 24-25 to budynek z 1697 roku zaprojektowany, w stylu włoskiego baroku, przez architekta W. de Bruyna. Nad wejściem do budynku znajduje się popiersie św. Barbary, na samym szczycie fasady stoi kamienny posąg św. biskupa Bonifacego, patrona cechu.
Numery 26-27 to Maison de Pigeon, od 1553 roku siedziba cechu malarzy. Parter budynku wykonano w stylu gotyckim, a od pierwszego piętra widać elementy renesansowe. Wiktor Hugo schronił się tutaj, gdy musiał uciekać z Francji przed Napoleonem III. Stworzył tutaj nowelę Mały Napoleon. Pod numerem 28 powstała prywatna kamienica według projektu Jackoba Walkiersa, która zachowała się w oryginalnym kształcie do dnia dzisiejszego.
Naprzeciwko ratusza stoi potężny Maison du Roi (flam. Broodhuis). Dom ten powstał w 1406 roku jako siedziba cechu piekarzy. Następnie budynek zaadaptowali hrabiowie burgundzcy na urząd poborcy podatkowego. W 1515 roku A. Keldermans i Hendrik van Pede zbudowali dla króla okazałą budowlę w stylu późnego gotyku. W 1695 roku budynek został poważnie uszkodzony. Odbudowano go dopiero w 1896 roku, w stylu neogotyku, według projektu Wiktora Jamaera. W XIX wieku w budynku powstało Muzeum miejskie (Musee de la Ville Bruxells). Na trzech poziomach prezentowana jest tutaj historia miasta. Wystawiane są wspaniałe rzeźby, gobeliny, ryciny, obrazy oraz meble. Znajduje się tutaj również oryginalny Manneken Pis oraz kolekcja około 880 strojów, w które jest ubierany. W muzeum prezentowany jest również obraz Pietera Breughla starszego, Wesele wiejskie.
